κανείς. ειδικά άμα ρωτήσεις κάποιον από αυτούς που την αποτελούν.
από μόνη της η λέξη έχει αποκτήσει αρνητική χροιά.
βάσει των πιθανοτήτων λίγο δύσκολο να μην έχουμε υπάρξει τη μία ή
την άλλη δεδομένη στιγμή μέρος μιας μάζας, ηθελημένα ή μη.
μάζα από μάζα διαφέρει βεβαίως βεβαίως.
υπάρχουν μάζες όπως οι φίλαθλοι μίας ομάδας ή
οι συμμετέχοντες σε μία πορεία που ενώνονται για
ένα κοινό σκοπό - πολλές φορές με τις μύριες όσες ατομικές ερμηνείες του
από τις μονάδες της μάζας.
υπάρχουν και οι μάζες όμως όπου ο σκοπός είναι μεν κοινός,
μα καθόλου καθόλου συλλογικός.
και ερχόμαστε στο προκείμενο.
μία τετοια ρημάδα μάζα
χωρίς ίχνος συλλογικού σκοπού,
είναι αυτή του μετρό ή αλλιώς
'μετρόμαζα' (μ-ε Τ-ρ-ό-μ-α-ζ-α, ιφ γιου νοου γουατ αι μιν!).
είναι όμοια με τον γιγαντιαίο μουσακά που επιτίθεται στην αθήνα
μία ωραία και αποφράδα πρωΐα στην σουρεάλ ταινία του πάνου κούτρα.
με τη διαφορά πως η μετρόμαζα επιτίθεται κάθε ωραία πρωΐα στην αθήνα
μετατρέποντας την σε αποφράδα!
σουφρωμένα τσατισμένα πρησμένα μιλούνια ξεχύνομαστε στον ήλιο.
στοίχημα πως πάς ευφευρεθείς δείκτης εντροπίας θα χτυπούσε κόκκινα
γύρω από τις μετροεξόδους.
σκηνές αρχαίου κάλλους.
απότομες και απροειδοποίητες αλλαγές κατεύθυνσης
με βασικό στόχο πάντα τον απέναντι που έρχεται σταθερά από μακριά.
ποιος είναι δηλαδή αυτός που περπατάει σε ευθεία
ενώ όλοι κάνουμε τρεις χιλιάδες ζικ-ζακ τουλάχιστον
για μία απόσταση 10 μέτρων;
ωσάν σπερματοζωάρια σε μπουκαλάκι-δείγμα δωρεάν (μη μπερδεύεστε - δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα!)
και να φανταστείς τόση αγωνία για να πάμε στη δουλειά ή έστω
για να πιούμε τον πρώτο μας καφέ στη δουλειά.
λοιπόν...σε τούτον όλον τον χαμό μας ξεφεύγει κάτι.
το χρωματιστό χάρτινο εισητήριο που κρατάμε μέχρι να βγούμε στον ήλιο
με την ημερομηνία και την ώρα που μόλις μας προσπέρασε.
είναι απλό.
δεδομένου ότι βγαίνεις νηφάλιος από το τραίνο, που σημαίνει
ότι δεν έχεις βριστεί με τον παππού που σε κόλλησε από πίσω,
την κατίνα που επιμένει να θέλει να μιλήσει στο κινητό 50 μέτρα κάτω από τη γη
και τον ανεκδιήγητο που κάθεται μπάστακας μπροστά στην πόρτα με τους ακλόνητους μυς
σε περίπτωση που θες να κατέβεις,
ανεβαίνεις τις σκαλίτσες κρατώντας το χαρτάκι σου στο χέρι.
κατόπιν το προτείνεις με χάρη στον πρώτο κόκκο της μετρόμαζας που συναντάς
-όχι σαν κάφρος, με χάρη!-
αφού έπλυνες το πρωί τα δόντια σου,
ρίξε και ένα χαμόγελο της κρεστ βρε αδερφέ.
και θα δεις το αποτέλεσμα.
ουφ!πολύ γκρίνια για ακρίβεια έχει πέσει
κι εμείς ακόμα να μοιραστούμε το κόστος της μεταφοράς του ζαρωμένου σώματός μας!
