μα θυμάμαι τα δυο σου τα χείλια

Έχω πάρει φωτιά, είμαι μια πυρκαγιά
κι όμως μέσα μου έρχεται μπόρα
Δεν με βλέπει κανείς, περπατώ σα ληστής
σπάν' τα φρένα μου στην κατηφόρα

Έχω μια αγκαλιά τα σαράντα χτυπά
και δε θέλει ποτέ να'ναι άδεια
Κι έχω ένα μυαλό που'ναι δυο χρονών,
ποιος αντέχει μονάχος τα βράδια;

Μη φοβηθείς μαζί μου να'ρθείς
Ποιους όρκους δε σου'δωσα πάλι;
Είναι γραφτό και μην κλαις γι'αυτό,
οι αγάπες δεν είναι απ'ατσάλι...

Δεν αντέχω το "φως", τα "γιατί" και τα "πώς",
δε γουστάρω αγάπες με δόσεις
Μη ρωτάς το γιατί, το καμμένο χαρτί
αν το τράβηξες, θα το πληρώσεις...

Μ'έχουν κόψει στα δυο και περνώ τον καιρό
που κομμάτια έγινε χίλια...
Δε ζητώ γιατρειά, δε θυμάμαι πολλά
μα θυμάμαι τα δυο σου τα χείλια

(Ενδελέχεια, σ'ένα μεγάλο αύριο)