Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17

αγγελία #1

αναζητείται όμορφος σχιζοφρενής μπλέ κάδος για πρωταγωνιστής σε γνωστή δημοφιλή (?) γωνία του δήμου αθηναίων. θα προτιμηθούν σταθεροί στις προτιμήσεις τους κάδοι με ελαφρά τη σχιζοφρένεια, περιορισμένη σε μικρή παράλληλη μετακίνηση ή κάθετη εναλλαγή παραμονής στις αντίπερα όχθες του αυτού πεζοδρομίου. απολαβές υψηλές, ανάλογες με την παρουσία ανταγωνισμού. πάσα ανοχή υπερχείλισης λαμβάνεται ως παράβαση καθήκοντος και τιμωρείται με εξορία σε μια άσημη γωνία.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12

αναπάντεχο κατά της ταριφοτυραννίας

ξυπνάς δευτέρα με τις κότες. έχεις καλέσει από βραδύς ταξί από την πρώτη εταιρεία ραδιοταξί που βρίσκεις γιατί άλλωστε δεν προτιμάς καμία ιδιαίτερα. η τηλεφωνήτρια σου αναγγέλει την ταρίφα των 28 ευροωραίων. σκέφτεσαι πώς στο καλό την υπολόγισε? όχι, δεν το σκέφτεσαι...στην ώρα σου κατεβαίνεις και μπαίνεις στο ρημαδοταξί - όχι με την καλύτερη διάθεση γιατί ο προορισμός δεν είναι ο επιθυμητός - και προσπαθείς να δεθείς με τη ζωή και να βολευτείς γενικότερα, να κλείσεις τα μάτια μέχρι να φτάσεις στον αερολιμένα. στο δρόμο, ταραχή σε πιάνει, διότι το ταξί - σαράβαλο τρίζει από παντού και ο οδηγός αναπτύσσει ταχύτητα και χυμάει στην ανοιχτοσιά μπροστά του. συνιστάς ψυχραιμία στον κουρασμένο σου εγκέφαλο. κι εκεί που αγωνιάς αν θα βρεθείς ή όχι στην ίδια διάσταση με την κουκλάρα που διαφημίζει το γιαούρτι στο πλάι του λεωφορείου..τσάφ!, το τσακμάκι. συνιστάς ψυχραιμία σε όλα τα κύτταρά σου που θέλουν να βρίσουν να ουρλιάξουν να επιτεθούν. λες όχι στην έξτρα πίεση λόγω του επικείμενου διαξιφισμού από την ενδεχόμενη διαμαρτυρία σου. και συνεχίζεις να σκέφτεσαι...'μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι'. φτάνεις με τα πολλά. πληρώνεις την προϋπολογισμένη ταρίφα και κατεβαίνεις από το ταξί. σκέφτεσαι να μην ευχαριστήσεις. ξάφνου νεαρός με στολή μπλε - κίτρινη - φωσφοριζέ και φρέσκο ξύρισμα, σε ρωτά: 'πόσα πληρώσατε το ταξί?' ...και τότε ξεκινά αυτό που λέν 'δεν κατάλαβε από πού του/της ήρθε'...διότι το παιδί με τη στολή είναι ο πρώτος αστυνομικός που γνωρίζεις που πραγματικά σε βοηθά από το πουθενά (δεν μετρά ο γάλλος αστυνομικός που σε βοήθησε όταν είχες χαθεί στη γαλλία). η στολή που λες, ζητάει απόδειξη από τον οδηγό. θυμίζει σε σένα τον άχρηστο ότι δε ζήτησες απόδειξη για να πάρεις να λεφτά σου από τη δουλειά. ρωτά τον οδηγό πώς έβγαλε το σύνολο της διαδρομής. δε σε ταλαιπωρεί. σε ρωτά αν βιάζεσαι. σε αφήνει να πας στο check-in desk. σε βρίσκει μετά από πέντε λεπτά αφού σε έψαξε μέσα στον κόσμο. σε ρωτά πολύ ευγενικός και ευσυνείδητα αγχωμένος αν θέλεις να δώσεις τα στοιχεία σου. πρώτη φορά θες να τα δώσεις με ευχαρίστηση. σε ενημερώνει ότι μπορείς να πάρεις τη διαφορά των χρημάτων από τον παράνομο οδηγό εκτός κι αν θέλεις να τα αφήσεις ώς φιλοδώρημα. λες πως ο οδηγός κάπνιζε και έτρεχε. σε κοιτά και χαμογελά. σου λέει πάλι καλά που δε σε έβρισε. Παίρνεις τη διαφορά και δεν πιστέυεις στα μάτια και τα αυτιά σου. γιατί η στολή έχει και δεύρερη στολή παρέα, θηλυκή, που ενημερώνει με σθένος τον οδηγό για τα λάθη του και σε κοιτάει στα μάτια. οι δυο στολές μαζί είναι φρεσκοραμμένες και εύχεσαι να μην λεκιαστούν ποτέ γιατί σου δώσαν ελπίδα αυτό το πρωινό.

ευχαριστούμε παιδιά που είστε εκεί. με κάνατε να χαμογελώ για ώρα.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 26

drug

which is the best drug
..........................where is the best drug
i'm waiting for the best drug
...........................you are the best drug

______________________________http://www.sleepinpillow.com/sec.php?page=music

Δευτέρα, Οκτωβρίου 15




Πέμπτη, Οκτωβρίου 4

φανταστικός διάλογος #2

- δεν πρέπει.
- ναι, συμφωνώ! Όσο πιο ψηλά με σηκώσεις, τόσο πιο δυνατά θα χτυπήσω όταν πέσω. μα το ξέρεις πως αυτοί που θέλουν να πετάξουν δεν σκιάζονται από καμιά πτώση. χωρίς αυτούς άλλωστε δε θα είχαμε αεροπλάνα :-)

τι όνειρα βλέπω θεέ μου!! #2

προσπαθώ να πηδήξω από ένα βράχο. διαπιστώνω ότι είναι ψηλός και τα βράχια κοφτερά. τον κατεβαίνω πολύ προσεχτικά μέχρι το σημείο που δεν έχει άλλο στήριγμα και πρέπει να πηδήσω. φοβάμαι. δεν ξέρω αν έχω υπολογίσει σωστά την απόσταση. τελικά βρίσκομαι κάτω χωρίς να έχω την εμπειρία της πτώσης. είμαι σε μια άγρια παραλία με κόσμο. ξαφνικά αναταραχή και ο κόσμος τρέχει προς το μέρος μας. παπάδες, παπάδες πολλοί, με τα μαύρα τους ράσα να σέρνονται στα βότσαλα πλησιάζουν. δεν ανέχονται, λέει, να έχουμε κάτι μεταχειρισμένο. θέλουν να μας απαλλάξουν από κάθετι φορεμένο και φθαρμένο, ακόμα κι αν είναι δικό μας. Σηκώνομαι για να ξεφύγω, μου πέφτουν τα μαύρα γυαλιά. τα πλησιάζει ο μαυροφορεμένος. τα αρπάζω με μανία και θυμάμαι πως θέλω να τρέξω.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25

πραγματικός διάλογος #1

'- Δε λειτουργεί ούτε αυτό', κυρία στη δεύτερη προσπάθεια να χτυπήσει εισητήριο σε αστικό, φανερά ενοχλημένη από την αποτυχία της, απευθυνόμενη αόριστα σε διπλανή κυρία.
'-Α, δε χρειάζεται! σήμερα είναι η γιορτή τους', απάντηση διπλανής κυρίας που αφήνει μέσα στην απόλυτη απορία την πρώτη κυρία.

ημέρα χωρίς αυτοκίνητο ήταν η 22η Σεπτέμβρη...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19

δημόσιες τουαλέτες

ένα αξιόπιστο μέτρο για να καταλάβεις πόσο κάποιος ζει στο 'δρόμο' είναι το πόσες δημόσιες τουαλέτες επισκέπτεται και πόσο χρησιμοποιεί την τουαλέτα του σπιτιού του. αν μπαίνει σε μαγαζιά μόνο για την ανάγκη του και αν ακόμα ντρέπεται γι'αυτό.πόσες μνήμες έχει από άσπρα πλακάκια, κόκκινα πλακάκια, βαμμένους τοίχους, γκράφιτι, βρωμιά, χλωρίνη, καθρέφτες, σαπούνια,ανακούφιση, αποσυντονισμό, βιασύνη, έλλειψη απομόνωσης.θα μπορούσε κάποιος να κάνει ακόμα και διδακτορικό για τον καθορισμό μιας σταθεράς του φαινομένου.

η μοναξιά του δρόμου γίνεται εντονότερη την ώρα της τουαλέτας. καθ'όλη τη διαδικασία της. από την αναζήτηση της στην είσοδο, στην επίτευξη του σκοπού,στην αναζήτηση χαρτιού, στο είδωλο σου στον καθρέφτη, στην αναζήτηση σαπουνιού και πάλι στην αναζήτηση χαρτιού μέχρι την επαφή με το απεχθές πόμολο της εξόδου.πάνε και βάζουν πόρτες με αισθητήρα στα πιο άχρηστα μέρη και εκεί που θα'πρεπε...τσ..τσ..τσ...το θετικό που μπορεί να βγει για τον ατυχή που το βιώνει είναι ότι αν μια μέρα του δοθεί η ευκαιρία να διαλέξει πλακάκια μπάνιου θα είναι πλέον ειδικός...

το πώς φέρεται κανείς στο ενδεχόμενο της δημόσιας τουαλέτας φανερώνει στοιχεία του τρόπου ζωής, ακόμα και της ιδιοσυγκρασίας του.γυναίκες που σκάνε δυο-δυο. Άνθρωποι που γράφουν στις πόρτες και τους τοίχους.γυναίκες που βάφονται και σιάζουν τη φούστα. παιδιά που καπνίζουν. γυναίκες που σκέφτονται, οργανώνουν την ώρα της τουαλέτας.παιδιά που κάνουν σεξ. γυναίκες που πιάνουν μονότερμα το νυπτίρα.εθισμένοι που καπνίζουν.μητέρες που προσπαθούν να σώσουν και να απολυμάνουν μωρά από την επαφή με το δημόσιο μικρόβιο.τύποι που δε χτυπάν την πόρτα. τύποι που δεν απαντάν όταν τους χτυπούν την πόρτα.γυναίκες που ψάχνουν πως ανοίγει η βρύση.άνδρες που αρνούνται πεισματικά την τυπική δημόσια τουαλέτα και χαρίζουν σε όλους την ομορφιά της ανακούφισης τους στους δρόμους, στα πάρκα,στα πάρκινγκ,πίσω και μπροστά από δέντρα (σε μέρη που στην τελική αποτελούν μη συμβατικές μορφές δημόσιας τουαλέτας).περίεργο πάντως που οι ουρές των γυναικών στις τουαλέτες είναι διαρκώς μεγαλύτερες από των ανδρών παρ'όλη τη φήμη της μεγάλύτερής τους φούσκας?

κι όλα αυτά γιατί...εδώ που είμαι μέρες, μήνες τώρα για να τραβήξω καζανάκι πρέπει να βάλω το χέρι μου μέσα στο νερό, να πιάσω και να τραβήξω το λάστιχο που το αδειάζει. Και μόλις κόπηκε και το νερό...χεχε...δεν πιστεύω να αηδίασε κανείς!!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18










ουφ! επιτέλους...κατούρησα.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13

ένα τηλεφώνημα μικρός θάνατος

πραγματική οδύνη. να σε ενοχλεί ακόμα κι ο αέρας που αναπνέεις. να νιώθω έντομο που περπατά στο δέρμα σου και σε ανατριχιάζει. γύρω πρόσωπα ανεπιθύμητα, ακάλεστα, μηδαμινά...πρόσωπα αληθινά απρόσωπα. και να λες πόσο δυστυχής γίνεσαι με τη δυστυχία του κόσμου. οξύμωρο πραγματικά. όλοι σε κατηγορίες. σε μικρά κουτάκια. προσεχτικά φτιαγμένα από τη μεγάλη σου εμπειρία. τι είναι αυτό που δεν αντέχεις να δεις;
είναι ουλές τα λόγια σου, ανοιχτές και άσχημες τόσο. έγδαραν έγδαραν, έσκισαν το μυαλό μου. και το τρομερό είναι ότι απλά βρισκόμουν εκεί για να χτυπήσεις. δεν είχε σημασία καν ποιος είμαι. δεν έμαθες ποτέ πώς είμαι.

'Why? Tell me whyYou don't call me anymoreDon't you want me anymore?Black, it' s all blackIt' s the colour of my heartIt' the colour of my eyesBut, i'm here!Yes, I' m hereEverybody seems to mean so much!Everybody seems to think i' m fine!Late, it 's too lateI am punishing myselfby admitting it 's too lateLaugh, you may laughYou can laugh at me for daysYou may spit me if you wantBut, I' m here!I' m still hereEverybody seems to mean so much!Everybody seems to think i' m fine!Look at me, there were more to seeThere were more to be proud of...' by monika

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11

για την εικόνα της μαρίας που εγώ είδα

είναι κάτι γυναίκες. αυτές με τα μακριά καλοσχηματισμένα άκρα. αυτές με το μοναδικό χαμόγελο. με μέση λεπτή. με φούστες. με γόβες. με αέρα αυθεντικό. με καθαρή, ζεστή φωνή. που σιωπούν εκεί που δεν έχει κάτι για να πεις. που θυμάσαι το βλέμμα τους όταν γυρίζουν από την άλλη. που εύχεσαι ποτέ να μην τις γνωρίσεις τόσο όσο να τις απομυθοποιήσεις. που όμως θα ήθελες τόσο να τις ξαναδείς. αναρωτιέσαι πώς γυρνούν στον κόσμο χωρίς την απαραίτητη προσοχή. γιατί δεν την κοιτάζετε; πώς και αδιαφορείτε; δεν είναι κούκλα μα δες, είναι υπέροχη. θα μπορούσα να ερωτευτώ μία από αυτές.

Hallelujah, Never shall we part

'The tears are welling in my eyes again.

Ι need twenty big buckets to catch them in.

Τwenty pretty girls to carry them down.

Τwenty deep holes to bury them in'

nick cave

να μην το ξεχάσω. το φως μέσα από την καταιγίδα. προβολείς σε μια θαλασσινή, υπέροχη σκηνή.

'βρήκαμε ένα ινδιάνικο μοιρολόι'

μία μέρα, ήταν νύχτα. η κόρη του αρχηγού χάθηκε. τη βρήκαν δίπλα σε μια σπηλιά και για τιμωρία την γάμησε όλο το χωριό.
τη δεύτερη μέρα, ήταν νύχτα. η κόρη του μάγου χάθηκε. τη βρήκαν δίπλα στο ποτάμι και για τιμωρία την γάμησε όλο το χωριό.
την τρίτη μέρα, είναι νύχτα. χάθηκα. φοβάμαι...
(μπράβο ρε θανάση, είσαι ωραίος!)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 6

σουρεάλ εικόνα #1001

ήμουν τώρα δα στο 'δωμάτιο ανάκρισης'. ουσιαστικά το δωμάτιο χρησιμοποιείται ως καπνιστήριο εργοστασιακής μονάδας -χαχα- αλλά...εάν δίναμε ΄μία φωτογραφία του δωματίου σε 1000 άτομα πιστεύω - και ποντάρω πολλά σε αυτό - πως οι 999 θα πιστεύαν ακράδαντα οτι το δωμάτιο χρησιμοποιείται τουλάχιστον για βασανιστήρια -χωρίς τη χρήση τεχνολογίας βεβαίως, βεβαίως - . νυστάζω ρε παιδιάααααα.....κάποιος να με πάρει από δώωωωωωω....ω...ω...ω...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 5

luxury resort Romania

'-εσμεράλδα;', zorro σαπουνόπερα απαπαπαπα...
πριν λίγα λεπτά πάτησα ένα κουμπί. ένα κουτί πάνω σε ένα έπιπλο -προορισμένο για κρυφό μπαρ από ψευτοσουηδικό ξύλο- ανταποκρίθηκε. μία αποκρουστική μουσική διέφυγε με το πάτημα. φτιάξε εικόνα (γιατί για ήχο, άσε καλύτερα): γκαζόν, σαξόφωνο, ξανθιά -αποτυχημένης βαφής - σκυλού, ρουμάνα τραγουδίστρια, τυρολέζοι χορευτές και ρουμάνα -επίσης- που λιμάρει τα νύχια της. Όλα τούτα στο ίδιο video-clip. απεγνωσμένη προσπάθεια για πάτημα του ίδιου ή άλλου κουμπιού. τίποτα. και να! η ρουμάνα που λίμαρε το νύχι τώρα το βάφει κιόλας...αχά! το κουμπί έπαιξε και σε γκρο-πλαν ο zorro με τον μπαμπά του (χε!)
θέ μου! (και όχι θεέ μου!) πόσα μέτρα φίλμ χαμένα...


αυτό πώς έγινε;

αυτό τώρα που παθαίνουμε πολλοί και βγάζουμε στη φόρα τις όποιες σκόρπιες σκέψεις μας πώς προέκυψε; εγώ μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν έδινα σε κανέναν να διαβάσει ούτε λέξη σχεδόν από τις αλλοπροσαλιές μου. και τώρα...γιούχου! είναι κι αυτά τα ταξίδια όμως... δεν ήταν έτσι οι μέρες. έγραφα μόνο νύχτα. μόνο μόνη και σχεδόν μόνο μαυρίλες. ε, πόσο να αντέξει ο άνθρωπος :-)

κι αυτός ο Δούναβης...πολύ κουνούπι ρε φίλε...!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 4

πραγματικός μονόλογος #1

- εδώ είναι καλύτερα, γιατί δεν είναι πουθενά.

φανταστικός διάλογος #1

- Πέρασα από το σπίτι σου και δεν ήσουν εκεί.
- Κι εγώ χτυπάω μα δε μου ανοίγεις...

τι όνειρα βλέπω θεέ μου!!

καθόμουν εκεί. έφτασε μπροστά μου και το χαστούκι του περίεργο στα αυτιά μου. ταράχτηκε το κενό και γέμισε από την αίσθηση, ή μάλλον...την πεποίθηση ότι το άξιζα. ότι το περίμενα. γρήγορα έκανα να ευχαριστήσω τον άγνωστο που μου το πρόσφερε. αυτός με πρόλαβε. με φίλησε στο στραβό μου μάτι και δεν τον ξαναείδα.
(νύχτα 10 αυγούστου)

χλωρίνη

έχω ένα πανί λευκό. είναι σα να το'χω πλύνει.έχει αρχίσει και ευωδιάζει ακόμα. είναι κατάλευκο. το βλέπεις; έχεις ένα πανί που έχει σκουπίσει το λερωμένο σου πρόσωπο. το'χεις τσαλακώσει στη γροθιά σου. το'χεις πετάξει στο έδαφος. στέκεσαι από πάνω του και το κοιτάς θυμωμένος. όμως δε θα σου δώσει κανείς ένα καθαρό πανί.
(νύχτα 11 αυγούστου)

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 3

το μωρό


αρχίζεις να περπατάς...πιάνεσαι από έπιπλα, από πόδια, από τη γιαγιά σου.φτάνεις σε μια ηλικία που μπορείς να περπατάς ακόμα και ανάποδα χωρίς να πέφτεις...και σίγουρα χωρίς να βλέπεις. μετά...σου δείχνουν μπροστά; άλλωτε σε οδηγούν κι άλλωτε νομίζεις.
και τώρα βρίσκεσαι να παραπατάς...πιάνεσαι από κλαδιά...μα είναι χαμηλά, αδύναμα να σε κρατήσουν. οι γύρω σου σκαρφάλωσαν ο ένας με τον άλλον. πατώντας, γδέρνοντας, σκουντώντας. είναι παιχνίδι. όπως μικρός. τρέχεις, πέφτεις, χτυπάς, χτυπάς δυνατά. δε σε βλέπει κανείς. θέλεις ράμματα μα δεν τα κάνεις και μένουν σημάδια. από αυτά που φουσκώνουν και το δέρμα μοιάζει με πλαστικό και που χαίρεσαι καμιά φορά να τα χαζεύεις. πέφτεις πάντα μέρα που έχει φως γιατί μόνο τότε παίζεις. νομίζεις πως θα δεις τις λακούβες. Μα αυτές πρέπει να τις ακούς δεν το καταλαβαίνεις.