ένα τηλεφώνημα μικρός θάνατος

πραγματική οδύνη. να σε ενοχλεί ακόμα κι ο αέρας που αναπνέεις. να νιώθω έντομο που περπατά στο δέρμα σου και σε ανατριχιάζει. γύρω πρόσωπα ανεπιθύμητα, ακάλεστα, μηδαμινά...πρόσωπα αληθινά απρόσωπα. και να λες πόσο δυστυχής γίνεσαι με τη δυστυχία του κόσμου. οξύμωρο πραγματικά. όλοι σε κατηγορίες. σε μικρά κουτάκια. προσεχτικά φτιαγμένα από τη μεγάλη σου εμπειρία. τι είναι αυτό που δεν αντέχεις να δεις;
είναι ουλές τα λόγια σου, ανοιχτές και άσχημες τόσο. έγδαραν έγδαραν, έσκισαν το μυαλό μου. και το τρομερό είναι ότι απλά βρισκόμουν εκεί για να χτυπήσεις. δεν είχε σημασία καν ποιος είμαι. δεν έμαθες ποτέ πώς είμαι.

'Why? Tell me whyYou don't call me anymoreDon't you want me anymore?Black, it' s all blackIt' s the colour of my heartIt' the colour of my eyesBut, i'm here!Yes, I' m hereEverybody seems to mean so much!Everybody seems to think i' m fine!Late, it 's too lateI am punishing myselfby admitting it 's too lateLaugh, you may laughYou can laugh at me for daysYou may spit me if you wantBut, I' m here!I' m still hereEverybody seems to mean so much!Everybody seems to think i' m fine!Look at me, there were more to seeThere were more to be proud of...' by monika